قرص مترونیدازول برای چیست؟ عوارض و طریقه مصرف

 مترونیدازول (به انگلیسی: Metronidazole) که تحت نام تجاری فلاجیل (به انگلیسی: Flagyl) و دیگر نام‌ها به‌فروش می‌رسد، یک داروی آنتی‌بیوتیک برای باکتری‌های بی‌هوازی و یک ضد انگل است. این دارو توسط پزشکان بیشتر برای درمان عفونت‌های باکتریایی در قسمت‌های متفاوت بدن تجویز می‌شود. قرص مترونیدازول به‌تنهایی یا در کنار سایر آنتی‌بیوتیک‌ها برای درمان بیماری التهابی لگن، التهاب درون‌شامه قلب و واژینوز باکتریال مورد استفاده قرار می‌گیرد. این قرص در دوزهای 250، 400 و 500 نیز استفاده می‌شود. یکی دیگر از مصارف شایع مترونیدازول برای درمان عفونت‌های ادراری واژن است که معمولا در یک دوره 10 روزه مصرف می‌شود. قرص مترونیدازول با افزایش همه‌گیر شدن کرونا بیشتر مورد استفاده قرار گرفت که در ادامه به تاثیر آن بر روی کرونا اشاره خواهیم کرد.

قرص مترونیدازول برای درمان چه بیماری‌هایی استفاده می‌شود؟

Metronidazole یک داروی آنتی بیوتیک است که از آن برای درمان عفونت‌های باکتریایی واژن، معده، کبد، پوست، مفاصل، مغز و نخاع، ریه‌ها، قلب یا جریان خون توسط پزشکان مورد تجویز قرار می‌گیرد. توجه داشته باشید که مصرف این دارو بدون نسخه پزشک مجاز نمی‌باشد. در لیست زیر به انواع بیماری‌هایی که توسط این دارو درمان می‌شود اشاره شده است:

• ژیاردیازیس (عفونت روده‌ای)
• آمیبیازیس (نوعی عفونت انگلی)
• عفونت‌های دندانپزشکی (آبسه، جراحی، عصب کشی)
• عفونت هلیکوباکتر پیلوری (نوعی عفونت معده)
• عفونت‌های پوستی
• عفونت‌های مفصل
• عفونت‌های لگن
• التهاب واژن، عفونت ادراری و عفونت ناحیه تناسلی
• عفونت‌های ناشی از رابطه جنسی و مقاربت

اَشکال دارویی مترونیدازول

مترونیدازول در شکل و دوزهای مختلف مورد استفاده قرار می‌گیرد که در زیر به آنها اشاره خواهد شد:

• قرص: مترونیدازول 250 میلی گرم
• قرص واژینال: قرص مترونیدازول واژینال 500 میلی گرم
• شیاف واژینال: شیاف مترونیدازول واژینال 500 میلی گرم
• سوسپانسیون خوراکی: مترونیدازول 125 میلی گرم / 5 میلی لیتر
• آمپول جهت تزریق وریدی: مترونیدازول 500 میلی گرم / 100 میلی لیتر
• ژل موضعی: مترونیدازول 0.75
• ژل واژینال: ژل مترونیدازول واژینال 0.75

عوارض قرص مترونیدازول

مصرف قرص Metronidazole به‌مانند سایر داروها می‌تواند همراه با عوارض جانبی باشد که در ادامه به آنها اشاره خواهیم کرد. توجه داشته باشید که اگر این علائم را برای طولانی مدت داشته باشید، می‌بایست مصرف این دارو را قطع کنید و سریعا به پزشک خود مراجعه کنید.   بیشتر بخوانید:شربت دیفن هیدرامین، موارد مصرف و بهترین نحوه مصرف

• سرگیجه
• سردرد
• ناراحتی معده
• حالت تهوع و استفراغ
• از دست دادن اشتها
• اسهال
• یبوست
• گلودرد
• خارش
• متورم شدن زبان

طریقه مصرف قرص مترونیدازول برای عفونت واژن

توجه داشته باشید که مصرف این دارو بدون نسخه پزشک مجاز نمی‌باشد و به همین علت به جهت درمان عفونت واژن بهتر است به بهترین دکتر عفونی و یا بهترین متخصص زنان تهران مراجعه داشته باشید. برای درمان عفونت واژن در خانم‌ها بهتر است از قرص و یا شیاف واژینال و همچنین ژل واژینال مترونیدازول مورد استفاده قرار بگیرد. مقدار قرص و یا شیاف واژینال توسط پزشک مشخص می‌شود و استفاده بیش از 10 روز در سال توصیه نمی‌شود. بعد از مصرف این دارو بهتر است به صورت دراز کش باشید و تا زمان بهبودی با همسر خود رابطه جنسی برقرار نکنید.

قرص مترونیدازول برای اسهال

در برخی موارد قرص مترونیدازول برای درمان اسهال و مشکلات روده‌ای مورد استفاده قرار می‌گیرد. توجه داشته باشید که این دارو برای درمان قطعی اسهال نیست. اسهال می‌تواند علل متفاوتی داشته باشد، پس لطفا خودسرانه و بدون تجویز پزشک این دارو را مصرف نکنید.

آیا قرص مترونیدازول، کرونا و سرماخوردگی را درمان می‌کند؟

قرص مترونیدازول، یک آنتی بیوتیک موثر برای مبارزه با باکتری‌های مختلف و عفونت‌های ناشی از زخم، جراحی، کرونا و … است. توجه داشته باشید که این دارو هیچ تاثیری بر روی ویروس‌های سرماخوردگی، آنفولانزا و کرونا ندارد و تنها می‌تواند در درمان عفونت‌های ناشی از ویروس‌ها مورد استفاده قرار بگیرد.

موارد منع مصرف مترونیدازول

افرادی که حساسیت مفرط به مترونیدازول دارند و همچنین مصرف آن در سه ماهه اول بارداری اکیدا ممنوع است. خانم‌های باردار و شیرده تنها با تجویز پزشک مجاز به مصرف هستند. در صورتیکه شما به بیماری‌های کبد و کلیه، کم‌خونی و یا مشکلاتی از جمله اختلال عصبی، اختلال ریتم قلب هستید، قبل از مصرف حتما با پزشک خود مشورت کنید.

مهاجرت کاری چیست؟

مهاجرت کاری به معنای جابجایی یا انتقال افراد به کشور دیگری به منظور انجام کار و کسب درآمد است. افرادی که به دنبال مهاجرت کاری هستند، اغلب به دنبال فرصت‌های شغلی بهتر، حقوق و دستمزد بالاتر، شرایط زندگی بهتر یا فرصت‌های پیشرفت حرفه‌ای هستند. مهاجرت کاری به استرالیا یکی از پر طرفدارترین مهاجرتهای کاری به حساب می آید.

مهاجرت کاری ممکن است به صورت موقت یا دائم اتفاق بیفتد. در موارد موقت، افراد ممکن است برای یک پروژه یا کار خاص به کشور دیگری سفر کنند و پس از اتمام کار به کشور خود بازگردند. اما در موارد دائم، افراد قصد دارند که به طور مستقیم در کشور مورد نظر زندگی کنند و به شکل دائمی در آنجا کار کنند.

مهاجرت کاری معمولاً نیازمند اخذ ویزای کاری می‌باشد، که معمولاً نیازمند پذیرش از سوی یک کارفرما یا داشتن مهارت‌ها و توانایی‌های خاص مورد نظر کشور مقصد می‌باشد. برای مثال فرد

مهاجرت کاری می‌تواند برای افراد فرصت‌های جدیدی برای پیشرفت حرفه‌ای، تجربه فرهنگی، ارتقاء سطح زندگی و بهبود شرایط اقتصادی فراهم کند. اما همچنین نیازمند برنامه‌ریزی دقیق، تحقیق و آمادگی برای تغییرات و چالش‌های جدید می‌باشد.

مزایای ویزای کاری:

ویزای کاری به افراد اجازه می‌دهد که به کشور مورد نظر برای انجام کار در آنجا سفر کنند و به مدت معینی در آنجا اقامت داشته باشند. مزایای ویزای کاری عموماً شامل موارد زیر می‌شود:

1.                 امکان کار در کشور مورد نظر: این ویزا به شما امکان می‌دهد تا به عنوان یک کارمند یا کارآفرین در کشور مورد نظر فعالیت کنید و درآمد کسب کنید.

2.                 امکان اخذ ویزای خانواده: بعضی از کشورها امکان اخذ ویزای خانواده برای همسر و فرزندان شما را فراهم می‌کنند، که این امر به شما اجازه می‌دهد تا خانواده‌تان را به کشوری دیگر بیاورید و با هم زندگی کنید ویزای کاری آلمان یکی از آنها می باشد.

3.                 پیشرفت حرفه‌ای: کار در یک کشور دیگر می‌تواند به شما فرصت پیشرفت حرفه‌ای، افزایش مهارت‌ها و تجربه‌های جدید را فراهم کند.

4.                 امکان اقامت دائم: بعضی از کشورها به افرادی که به مدت معینی در آن‌ها کار کرده‌اند، امکان اخذ ویزای اقامت دائم (ماندگار) را می‌دهند.

5.                 دسترسی به خدمات اجتماعی: با داشتن ویزای کاری، ممکن است به برخی از خدمات اجتماعی مانند سیستم بهداشت و درمان، آموزش و تحصیلات، و سایر خدمات عمومی دسترسی داشته باشید.

6.                 تجربه فرهنگی: زندگی و کار در یک کشور خارجی می‌تواند به شما امکان برقراری ارتباط با فرهنگ‌ها و مردمان مختلف را بدهد و تجربه جدیدی برای شما فراهم آورد.

از طریق ویزای کاری، افراد می‌توانند به طور قانونی و با اطمینان به کشورهای دیگر سفر کرده و در آنجا فعالیت کنند، با این حال باید توجه داشت که هر کشور شرایط و مزایای خاص خود را برای اخذ ویزای کاری دارد و ممکن است مراحل و شرایط مختلفی را برای اخذ ویزا داشته باشد.

انواع ویزای کاری

انواع ویزای کاری ممکن است بسته به کشور مورد نظر و قوانین مهاجرت آن کشور متفاوت باشند، اما در کل، انواع شایع ویزای کاری شامل موارد زیر می‌شود:

7.                 ویزای کاری ثابت یا مدرکی: این ویزا به افرادی که دارای پیشنهاد کار مستقل یا شرکتی از یک کارفرما در کشور مورد نظر هستند، اعطا می‌شود.

8.                 ویزای کاری موقت: این نوع ویزا به افرادی که برای مدت معینی برای انجام یک پروژه یا کار خاص به کشور دیگری سفر می‌کنند، اعطا می‌شود.

9.                 ویزای کاری متناوب یا فصلی: این ویزا به افرادی که برای مدت‌های کوتاه مدت برای انجام کارهای فصلی یا موقت به کشور دیگر سفر می‌کنند، اعطا می‌شود. به عنوان مثال، کارگران فصلی در صنعت کشاورزی یا گردشگری.

10.            ویزای کاری برای کارآفرینان و کسب‌وکارها: برخی از کشورها ویزایی برای افرادی که قصد دارند کسب و کار خود را تأسیس یا مدیریت کنند، ارائه می‌دهند. این ویزاها معمولاً با شرایط خاصی همراه هستند و ممکن است نیاز به ارائه یک طرح کسب‌وکار معتبر داشته باشند. برای مثال می توان به ویزای استارتاپ کانادا اشاره کرد.

11.            ویزای کاری برای توانایی‌ها و استعدادهای ویژه: برخی از کشورها ویزایی برای افراد با توانایی‌ها و استعدادهای ویژه مانند ویزای هنرمندان یا ویزای ویژه برای متخصصان فنی یا علمی ارائه می‌دهند.

این تنها چند نمونه از انواع ویزای کاری هستند و در هر کشور ممکن است انواع دیگری نیز وجود داشته باشد، بنابراین مهم است که قوانین و شرایط مربوط به ویزای کاری کشور مورد نظر را دقیقاً بررسی کنید.

آلزایمر چیست؟ علائم و روش‌های درمان آن

آلزایمر چیست؟

بیماری آلزایمر یک بیماری ناشی از اختلال مغز است که می‌تواند باعث از دست رفتن حافظه کوتاه مدت و طولانی مدت، کاهش تمرکز و کاهش مهارت‌های تفکر شود. این بیماری به مرور زمان پیشرفت می‌کند و می‌تواند توانایی انجام ساده‌ترین کارها را نیز از افزایش بگیرد. افرادی که مبتلا به این بیماری هستند علائم خاصی را تجربه می‌کنند که توجه به آن‌ها به تشخیص به موقع این بیماری کمک می‌کند. این بیماری در حال حاضر سن مشخصی ندارد و حتی ممکن است افراد در سنین 30 الی 60 سالگی به آلزایمر زودرس مبتلا شوند که بسیار نادر است. در این مقاله قصد داریم هر آن چیزی که نیاز است در مورد بیماری آلزایمر بدانید را به شما توضیح دهیم. بهترین راه برای مقابله، پیشگیری و درمان این بیماری، بالا بردن اطلاعات در آن است. پس این مقاله جامع در مورد آلزایمر را از دست ندهید. این مطلب جنبه آموزشی و اطلاع رسانی دارد، در صورت مشکل به دکتر مغز و اعصاب مراجعه کنید.

دلایل ابتلا به آلزایمر

تا به امروز به طور دقیق مشخص نشده است که دلیل ابتلا به بیماری آلزایمر چیست؛ اما به طور کلی، زمانی که پروتئین‌های مغز مانند همیشه عمل نکنند و کار سلول‌های مغزی که نورون‌ها نامیده می‌شوند، مختل شود؛ احتمال بروز یک‌سری رویدادها افزایش پیدا می‌کند و ارتباط میان نورون‌ها از دست می‌رود. این موضوع در نهایت منجر به مرگ سلول‌های مغزی می‌شود و اختلالات زیادی را در مغز به وجود می‌آورد. با توجه به تحقیقات انجام شده مشخص شده است که دلیل ابتلا به بیماری آلزایمر می‌تواند ترکیبی از عوامل محیطی، ژنتیک و سبک زندگی باشد که همگی می‌توانند در طول زمان بر عملکرد مغز تاثیر بگذارند. در کمتر از 1 درصد از موارد مبتلا به بیماری آلزایمر، این بیماری ناشی از تغییرات ژنتیکی است که در چنین شرایطی این بیماری در سنین پایین‌تر شروع می‌شود. رشد بیماری آلزایمر سال‌ها قبل از نشان دادن اولین علائم آلزایمر شروع می‌شود. در ابتدا ناحیه‌ای از مغز که حافظه را کنترل می‌کند، درگیر می‌شود و نورون‌های آن ناحیه از بین می‌روند. سپس به مرور زمان مغز کوچک می‌شود و دیگر آن عملکرد اولیه را ندارد. بنابراین به طور خلاصه می‌توان دلایل احتمالی ابتلا به آلزایمر را به صورت زیر بیان کرد:

• تغییرات مرتبط با افزایش سن: یک‌سری تغییراتی مرتبط با افزایش سن به وجود می‌آیند که باعث کوچک شدن مغز، بروز التهاب و آسیب در رگ‌های خونی می‌شوند. این تغییرات می‌توانند به نورون‌ها آسیب وارد کنند و سایر سلول‌های مغز را نیز تحت تاثیر قرار گیرند.
• تغییرات در ژنتیک: ممکن است تغییراتی که در ژن‌ها وجود دارند به یکی از اعضای خانواده منتقل شوند. هر دو بیماری آلزایمر زودرس و دیررس می‌توانند به علت ژنتیک رخ بدهند.
• سبک زندگی: آلزایمر بیماری است که به دلیل تغییر در سبک زندگی رخ می‌دهد. قرار گرفتن در معرض آلاینده‌ها، بیماری‌های قلبی و عروقی، فشار خون بالا، دیابت و چاقی و ابتلا به سکته مغزی و قلبی احتمال ابتلا به این بیماری را افزایش می‌دهند.

علائم ابتلا به آلزایمر

مهم‌ترین و اصلی‌ترین علامتی که نشان دهنده این بیماری است، از دست دادن حافظه می‌باشد. مشکل در یادآوری رویدادها و مکالمات اخیر از نشانه‌های این بیماری در ابتدای ابتلا هستند و به مرور زمان علائم این بیماری بدتر می‌شوند و علائم دیگری نیز با پیشرفت بیماری ایجاد خواهد شد. در ابتدا افرادی که به این بیماری مبتلا می‌شوند، ممکن است مشکلاتی در به خاطر سپردن چیزهای مختلف داشته باشند. با تشدید علائم آلزایمر، کم کم اطرافیان نیز متوجه علائم این بیماری می‌شوند و تغییرات به وجود آمده را حس می‌کنند. علائم ابتلا به بیماری آلزایمر می‌تواند در گروه‌های مختلفی طبقه‌بندی شود که از جمله آن‌ها می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

از دست دادن حافظه

همه افراد ممکن است در برخی از مواقع دچار نقص حافظه شوند؛ اما افرادی که مبتلا به بیماری آلزایمر هستند، متوجه تشدید علائم از دست دادن حافظه خواهند شد. با گذشت زمان از دست دادن حافظه می‌تواند بر عملکرد افراد در محل کار یا خانه تاثیر زیادی داشته باشد. این دسته از افراد ممکن است با مشکلات زیر مواجه باشند.

• تکرار کردن جملات و سوالات بارها و بارها
• فراموش کردن مکالمات، رویدادها و قرارها
• قرار دادن وسایل در جاهای اشتباه
• گم شدن در جاهای آشنا
• فراموش کردن نام اعضای خانواده و اشیاء روزمره
• مشکل در به یاد آوردن کلمات مناسب برای وسایل مختلف
• عدم امکان شرکت در مکالمات و بیان افکار به صورت موثر

مشکل در تفکر و استدلال

بیماری آلزایمر می‌تواند باعث ایجاد مشکل در تمرکز و قدرت تفکر به خصوص در مفاهیم انتزاعی مانند اعداد شود. این دسته از افراد قادر به انجام کارهای خاصی به طور همزمان نیستند. کارهای مربوط به امور مالی مانند بررسی موجودی دسته چک‌ها، پرداخت به موقع حساب‌ها و … برای آن‌ها مشکل است.

مشکل در قضاوت و تصمیم گیری

بیماران مبتلا به آلزایمر ممکن است قدرت تصمیم گیری محدودی داشته باشند و دیگر مانند گذشته نتوانند در موقعیت‌های خاص روزمره قضاوت معقول داشته باشند. به طور مثال یک فرد ممکن است در محیط‌های اجتماعی انتخاب‌های نامناسبی داشته باشد. یا اینکه برای یک آب و هوای خاص به صورت نامناسب لباس بپوشد. قدرت مواجهه با شرایط خاص در افراد مبتلا به بیماری آلزایمر سخت‌تر می‌شود. به طور مثال آن‌ها نمی‌دانند که باید چگونه در هنگام سوختن غذا روی اجاق گاز رفتار کنند یا اینکه تصمیم‌گیری در هنگام رانندگی برای آن‌ها سخت می‌شود. آن‌ها ممکن است برای انجام کارهای ساده مانند لباس پوشیدن، حمام کردن و یا رفتن به سرویس بهداشتی نیز دچار مشکل شوند.

تغییرات در شخصیت و رفتار

تغییراتی که در مغز افراد مبتلا به بیماری آلزایمر رخ می‌دهد، می‌تواند روی خلق و خو و رفتار افراد تاثیر زیادی داشته باشد. به طوری که معمولا افراد مبتلا به آلزایمر تغییرات زیر را در شخصیت و رفتار خودشان احساس می‌کنند.

• افسردگی
• از دست دادن علاقه به فعالیت‌های مختلف
• نوسانات خلقی
• گوشه گیر شدن و عدم حضور در اجتماع
• تغییرات در عادات خواب
• خشم و پرخاشگری
• از دست دادن مهارت‌ها
• هذیان گویی

آیا آلزایمر قابل پیشگیری است؟

اگرچه هنوز علت بروز بیماری آلزایمر به طور دقیق مشخص نشده است، اما این بیماری می‌تواند در اثر عوامل محیطی و ژنتیکی رخ دهد و به همین واسطه علائم متفاوتی را نیز به همراه دارد. واقعیت این است که پیشگیری از بیماری آلزایمر به سادگی امکان‌پذیر نیست. چون این بیماری در اثر ژنتیک و سیر طبیعی پیری رخ می‌دهد و نورون‌های مغزی را فعال می‌کند. با این حال سبک زندگی سالم می‌تواند تاثیر زیادی در پیشگیری از این بیماری داشته باشد. افرادی که زندگی سالم، به همراه ورزش روتین دارند و غذاهای مفید و غنی از آنتی اکسیدان‌های مختلف را میل می‌کنند، می‌توانند از بروز بیماری آلزایمر جلوگیری کنند. انجام ورزش‌های مغزی، داشتن شغل مناسب، عدم حضور در آلاینده‌های هوا و … نیز به پیشگیری از این بیماری کمک شایانی می‌کنند.

برای جلوگیری از پیشرفت آلزایمر چه باید کرد؟

در حال حاضر علم در حال پیشرفت زیادی در زمینه کاهش ریسک ابتلا به بیماری آلزایمر است و شواهد مختلفی را از تاثیر سبک زندگی سالم بر روی این بیماری ارائه کرده است. طبق مطالعات انجام شده، به نظر می‌رسد که ورزش منظم و مدیریت فشار خون می‌تواند خطر ابتلا به زوال عقل را کاهش دهد. همچنین شواهد علمی زیادی وجود دارند که نشان می‌دهند رفتارهای سالم که باعث پیشگیری از سرطان، بیماری‌های قلبی و عروقی و دیابت می‌شوند؛ می‌توانند خطر زوال عقل را نیز کاهش دهند. اقدامات زیر می‌توانند برای جلوگیری از پیشرفت این بیماری موثر باشند.

کاهش استرس

یکی از مهم‌ترین اقداماتی که می‌توانید برای پیشگیری از آلزایمر انجام دهید، کاهش استرس است. استرس خود عاملی برای مختل شدن عملکرد مغز است. اگر در طول روز استرس شدیدی را تجربه می‌کنید، ممکن است نیاز به مراجعه به یک روانشناس داشته باشید.

داشتن خواب کافی و منظم

داشتن خواب منظم و کافی می‌توان باعث کاهش خطر ابتلا به بیماری فراموشی شود و به عملکرد بهتر مغز کمک کند. بنابراین حداقل هر شب به مدت 7 الی 9 ساعت بخوانید.

دوری از دخانیات

اگر سیگار می‌کشید، بهتر است که برای جلوگیری از زوال عقل از سیگار یا دخانیات دیگر استفاده نکنید و علاوه بر آن به سلامت قلب و ریه خودتان توجه ویژه‌ای داشته باشید.

کنترل بیماری‌های زمینه‌ای

در صورت داشتن بیماری‌های زمینه‌ای همچون دیابت، فشار خون بالا، چربی خون بالا و مشکلات قلبی و عروقی، حتما برای درمان آن‌ها اقدام کنید. در صورت درمان چنین بیماری‌هایی، احتمال ابتلا به بیماری آلزایمر نیز کاهش پیدا می‌کند.

داشتن رژیم غذایی سالم

غذاهای تازه، روغن‌های مفید و غنی از ترکیبات مغذی از جمله روغن زیتون و کنجد، غذاهای دریایی و دارای چربی‌های اشباع می‌توانند به پیشگیری از بیماری آلزایمر کمک زیادی کنند. غذاهایی که حاوی ویتامین E و چربی‌های امگا 3 هستند، می‌توانند به درمان آلزایمر کمک کنند.

داشتن زندگی اجتماعی فعال

فعالیت در اجتماع و معاشرت با دیگران، می‌تواند بهترین راهکار برای درمان بیماری آلزایمر باشد. با دوستان و عزیزان خودتان در ارتباط باشید و یک زندگی اجتماعی فعال و بدون سکون داشته باشید.

ورزش کردن روزانه

مهم‌ترین اقدام برای پیشگیری از آلزایمر ورزش کردن است. هر روز ورزش منظم داشته باشید. سعی کنید که ورزش‌هایی که به آن‌ها علاقه‌مند هستید را به صورت روزانه انجام دهید تا هم روحیه بهتری داشته باشید، هم عملکرد قلب و مغز خودتان را بهبود ببخشید.

انجام ورزش‌های مغزی

برای جلوگیری از ابتلا به زوال عقل، باید از مغز خودتان کار بکشید. بازی‌های فکری انجام دهید و به طور مدام در حال یادگیری چیزهای جدید باشید. تمرین حفظ کردن انجام دهید. کارهای مختلفی همچون رقصیدن، شطرنج و تخته نرد را به صورت روزانه انجام بدهید. نواختن موسیقی نیز می‌تواند به شما برای جلوگیری از ابتلا به این بیماری کمک کند.

در حین آلزایمر چه اتفاقی برای مغز می‌افتد؟

تغییرات میکروسکوپی در مغز مدت‌ها قبل از اینکه اولین علامت آلزایمر را مشاهده کنید، رخ می‌دهد. مغز ما دارای 100 میلیارد سلول عصبی به نام نورون است که هر یک از سلول‌های عصبی می‌توانند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند تا یک شبکه ارتباطی خاصی را در مغز شکل بدهند. هر گروه از سلول‌های عصبی وظایف خاصی را برعهده دارند. بعضی از آن‌ها درگیر تفکر، یادگیری و به خاطر سپردن هستند و بعضی دیگر به انسان برای بو کردن، شنیدن و دیدن کمک می‌کنند. سلول‌های مغزی مانند یک کارخانه عمل می‌کنند. اطلاعات را دریافت و پردازش می‌کنند و اطلاعات اضافی را دور می‌ریزند. در صورتی که عملکرد این کارخانه‌ها در مغز مشکل پیدا کند، سلول‌های مغزی نمی‌توانند عملکرد مناسبی داشته باشند. زمانی که یک سری از سلول‌های مغزی به دلیل ابتلا به آلزایمر به درستی عمل نمی‌کنند، عملکرد سایر سلول‌های مغزی نیز دچار مشکل می‌شود. با گسترش آسیب در مغز، سلول‌ها توانایی خودشان را برای انجام وظایف خود از دست می‌دهند و در نهایت می‌میرند و تغییرات غیرقابل بازگشت در مغز ایجاد می‌شوند. دانشمندان معتقد هستند که پلاک‌ها و گره‌ها نقش مهمی در ابتلا به بیماری آلزایمر دارند. در واقع این پلاک‌ها و گره‌ها هستند که به نوعی باعث مسدود کردن ارتباط بین سلول‌های عصبی و اختلال در فرآیندهای سلول‌ها می‌شوند. تخریب و مرگ سلول‌های عصبی باعث نارسایی حافظه، تغییرات شخصیتی، مشکلات مختلف برای انجام کارهای روزانه و مشاهده علائم بیماری آلزایمر می‌شود.

چه انتظاری باید از فرد مبتلا به آلزایمر داشت؟

فرد مبتلا به بیماری آلزایمر فقط مسائل مختلف را فراموش نمی‌کند، بلکه با مشکلات مختلف دیگری نیز مواجه می‌شود که شناخت آن‌ها به افراد مراقبت کننده از بیماران مبتلا به آلزایمر کمک زیادی می‌کند. واقعیت این است که باید انتظار پیشرفت بیماری آلزایمر را در افراد مبتلا به این بیماری داشته باشید. این بیماری به مرور زمان رشد می‌کند و حتی باعث می‌شود که توانایی فرد برای انجام کارهای مختلف تحت تاثیر قرار گیرد. افراد مبتلا به بیماری آلزایمر ممکن است کم کم توانایی خودشان را برای انجام تصمیم‌گیری از دست بدهند. آن‌ها ممکن است قادر به برنامه ریزی برای غذا پختن، حمام رفتن و … نداشته باشند. در هنگام رانندگی و انجام کارهای فکری آن‌ها نمی‌توانند به صورت آنی عمل کنند و احتمالا با مشکل مواجه می‌شوند. کم کم قدرت تمرکز برای انجام کارهای روزمره نیز در این دسته از افراد کاهش پیدا می‌کند و ممکن است دیگر بیماران مبتلا به آلزایمر قادر به انجام کارهای روزمره خودشان نباشند. علاوه بر اینکه بیماران مبتلا به آلزایمر توانایی به یاد آوردن بسیاری از چیزها را ندارند، ممکن است با مشکلات دیگری نیز مواجه شوند. پرخاشگری و روحیه نامناسب از جمله مشکلاتی هستند که در اثر ابتلا به این بیماری رخ می‌دهند. علاوه بر این موارد ممکن است بیماران به دلیل کمبود اعتماد به نفس با مشکلاتی همچون افسردگی نیز مواجه شوند و دیگر از نظر روحی نیز نتوانند با بیماری خود مقابله کنند. در این میان انجام هر اقدامی توسط فرد مبتلا به این بیماری طبیعی است؛ چون در اثر شدت گرفتن بیماری برخی از کارها دست افراد مبتلا به بیماری آلزایمر نمی‌باشد.

آلزایمر چگونه زندگی روزمره ما را تغییر می‌دهد؟

بسیاری از افراد تصور می‌کنند که آلزایمر فقط به معنای فراموشی است و افرادی که این بیماری را تجربه می‌کنند، در معرض فراموشی قرار می‌گیرند؛ اما واقعیت این است که با پیشرفت این بیماری کم کم سلول‌های مغزی توانایی خودشان را برای انجام کارهای مختلف از دست می‌دهند و نمی‌توانید مانند گذشته روی امور مختلف تمرکز کنید. ممکن است قادر به انجام چند کار به صورت همزمان نباشید. خستگی جسمی و روحی از جمله علائم این بیماری هستند که در اثر کاهش عزت نفس و اعتماد به نفس رخ می‌دهند. بیماری آلزایمر درد جسمی را به همراه ندارد و می‌توانید مهارت‌های خاصی را مانند آواز خواندن، انجام کارهای روزمره معمولی و … را حتی با وجود ابتلا به این بیماری در خودتان حفظ کنید. خلاصه بگوییم که آلزایمر با وجود اینکه یک بیماری نگران‌کننده است؛ اما اگر بتوانید به درستی آن را با دارو، سبک زندگی سالم، ورزش و … مدیریت کنید، می‌توانید به زندگی عادی خودتان ادامه دهید. فقط کافیست که با این بیماری کنار بیایید و همواره سعی در مقابله با آن داشته باشید.

آیا ورزش کمکی به درمان آلزایمر می‌کند؟

تحقیقات انجام شده نشان می‌دهند که ورزش منظم می‌تواند خطر ابتلا به بیماری زوال عقل را حدود 28 درصد کاهش دهد. با این حال اینکه ورزش چه تاثیری روی درمان بیماری آلزایمر دارد به طور دقیق مشخص نیست؛ اما همانطور که اشاره کردیم برای جلوگیری از تشدید علائم آلزایمر، احساس مفید بودن در اجتماع بسیار مهم است که این احساس می‌تواند با ورزش کردن بدست بیاید.   بیشتر بخوانید:سیاتیک چیست؟ علائم و روش های درمان آن افرادی که به صورت روزانه ورزش جسمی دارند، به سلامت بدنی خودشان کمک زیادی می‌کنند. تمرکز را در ذهن و مغز افزایش می‌دهند و علائم افسردگی ناشی از آلزایمر و فراموشی را نیز کاهش می‌دهند. بنابراین افرادی که مبتلا به این بیماری هستند، بهتر است که در کنار مصرف غذاهای مفید و پر از ویتامین و آنتی اکسیدان‌های مختلف، از ورزش کمک بگیرند و به صورت روزانه ورزشی که دوست دارند را انجام دهند.

آلزایمر چگونه درمان می‌شود؟

تا به امروز به طور دقیق مشخص نشده است که چگونه می‌توان آلزایمر را به عنوان یک بیماری ناشی از مرگ سلول‌های مغزی درمان کرد. اکثر روش‌های درمانی بیماری آلزایمر در حال حاضر بیشتر روش‌های کنترل این بیماری هستند و بهتر است که افراد مبتلا به این بیماری این واقعیت را بپذیرند که برای درمان راهی به غیر از کنترل و مدیریت علائم این بیماری ندارند. بهترین روش‌های درمان آلزایمر، روش‌هایی‌اند که بتوانند علائم این بیماری را کنترل کنند و از شدت گرفتن علائم آلزایمر جلوگیری کنند. مصرف داروهای مناسب، رعایت رژیم غذایی خوب و همچنین انجام ورزش می‌توانند به درمان این بیماران کمک کنند. در ادامه شما را با روش‌های درمان آلزایمر آشنا می‌کنیم تا اگر مبتلا به این بیماری هستید یا یکی از عزیزان شما در معرض خطر ابتلا به این بیماری هستند، بتوانید علائم آن‌ها را کنترل کنید.

درمان آلزایمر با داروها

داروها می‌توانند علائم ناشی از کاهش عملکرد حافظه و تغییرات شناختی را بهبود ببخشد. در حال حاضر دو نوع دارو برای درمان آلزایمر مورد استفاده قرار می‌گیرند که هر کدام عملکرد متفاوتی دارند.

مهار کننده‌های کولین استراز

این داروها می‌توانند سطح ارتباط سلول‌های مغزی را با یکدیگر تقویت کنند. در واقع این سلول‌ها مانند یک پیام رسان شیمیایی عمل می‌کنند و می‌توانند در اثر بیماری آلزایمر در مغز تحلیل بروند. معمولا افرادی که این داروها را مصرف می‌کنند، علائم بهبودی جزئی را در خود مشاهده می‌کنند. این داروها می‌توانند علائم رفتاری مختلف مانند بی قراری، افسردگی و … را نیز کاهش دهند.

  ممانتین

دسته دیگری از داروهای موجود برای درمان آلزایمر، ممانتین‌ها هستند. این دارو می‌تواند پیشرفت علائم بیماری آلزایمر را از متوسط تا شدید کندتر کند. گاهی اوقات این دارو در ترکیب با مهار کننده‌های کولین استراز مصرف می‌شوند تا اثربخشی خوبی برای درمان افراد مبتلا به بیماری آلزایمر داشته باشد.

 کنترل بیماری آلزایمر در یک محیط امن و حمایتی

بهترین روش درمانی بیماری آلزایمر این است که محیطی امن و حمایتی برای فرد مبتلا به آلزایمر به وجود آورده شود. مراقبین بیمار باید بتوانند روتین زندگی فرد بیمار را حفظ کنند و به او برای داشتن یک سبک زندگی سالم به همراه رژیم غذایی مناسب کمک کنند. این اقدامات می‌توانند به مدیریت علائم بیماران مبتلا به آلزایمر کمک زیادی کنند که از جمله این اقدامات می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

• یک چک لیست روزانه برای پیگیری دوزهای مصرف داروها تعیین کنید تا بیماران بتوانند راحت‌تر داروهای مورد نیاز روزانه خود را مصرف کنند.
• سعی کنید که بار انجام امور مالی و مدیریت آن‌ها را روی دوش افراد مبتلا به آلزایمر نگذارید.
• روی تلفن همراه فرد مبتلا به آلزایمر یک برنامه برای ردیابی موقعیت مکانی داشته باشید.
• از یک تقویم یا تخته سفید برای پیگیری برنامه‌های روزانه فرد استفاده کنید و عادات فرد را نیز مورد بررسی قرار دهید.
• محیط خانه را امن کنید. وسایلی که باعث ایجاد شلوغی شده‌اند را حذف کنید. فرش‌های ایمن روی زمان قرار دهید و نرده‌های محکمی را برای پله‌ها و حمام‌ها نصب کنید.
• تعداد آینه‌های داخل منزل را کاهش دهید؛ چون افراد مبتلا به آلزایمر ممکن است تصاویر موجود در آینه را گیج کننده و ترسناک ببینند.
• مطمئن شوید که فرد مبتلا به آلزایمر کارت شناسایی همراه دارد تا در صورت گم شدن او، بتوانید او را پیدا کنید.
• عکس‌های قدیمی و اشیاء معنی‌دار را در اطراف منزل نگهدارید و اجازه دهید تا فرد مبتلا به آلزایمر با نگاه کردن به آن‌ها یاد گذشته بیفتد.

نقش فرد مراقبت کننده از بیمار مبتلا به آلزایمر

فرد مراقبت کننده از بیمار مبتلا به آلزایمر تاثیر زیادی روی رفتارها، نظرات و همچنین کیفیت زندگی بیمار دارد. افرادی که بتوانند به خوبی با بیماران برخورد کنند، می‌توانند روحیه آن‌ها را بهبود ببخشند و از طرفی کیفیت زندگی خود و عزیزان خودشان را افزایش می‌دهند. با توجه به اهمیت نقش مراقبت کننده از بیمار مبتلا به بیماری فراموشی، لازم است که مراقبت‌کنندگان از راهکارهای مناسب برای ارائه خدمات بهتر به بیماران کمک بگیرند تا بتوانند مسئولیت خود را به بهترین شکل اجرا کنند. در ادامه به نقش افراد مراقبت کننده از بیماران مبتلا به آلزایمر اشاره می‌کنیم و راهکارهای مفید برای ارائه مراقبت‌های بهتر به این بیماران را توضیح می‌دهیم.

1.     یادگیری در مورد بیماری آلزایمر

یکی از مهم‌ترین اقداماتی که باید برای ارائه خدمات بهتر به بیماران آلزایمر انجام دهید، این است که در مورد این بیماری بیشتر بدانید. این بیماری یک بیماری پیشرونده است که علائم آن به مرور زمان بدتر می‌شوند و ممکن است احساس کنید که دائما با چالش‌های جدیدی مواجه هستید. درک در مورد این بیماری و اینکه باید چه انتظاراتی از فرد بیمار داشته باشید، به شما برای مراقبت از بهتر بیمار کمک می‌کنند. بنابراین حتما مطالعه بیشتری در مورد این بیماری، مراحل تشدید آن و راه‌های جلوگیری از تشدید آن بخوانید تا بتوانید راحت‌تر به این بیماران کمک کنید.

2.     ایجاد روتین مناسب برای بیمار

یکی از راه‌های مراقبت از بیمار مبتلا به آلزایمر برای کاهش علائم این بیماری، ایجاد یک روتین مناسب است. سعی کنید که یک روتین روزانه ثابت برای تقویت حس آشنایی فرد مبتلا به این بیماری استفاده کنید. بیماران مبتلا به فراموشی نمی‌توانند مانند افراد عادی با شرایط جدید خود را تطبیق دهند. به همین خاطر اعمال تغییرات تدریجی می‌تواند بسیار به آن‌ها کمک کند تا زندگی آرام‌تر و باکیفیت‌تری داشته باشند.

3.     برنامه‌ریزی برای انجام فعالیت‌ها

برای اینکه بتوانید راحت‌تر از عزیز خودتان که مبتلا به بیماری آلزایمر است مراقبت کنید، باید برای انجام فعالیت‌ها برنامه‌ریزی مناسبی داشته باشید. به طور مثال برای گوش دادن موسیقی، ورزش کردن، پیاده روی رفتن و یا تمرین روزانه یک برنامه روزانه داشته باشید. در این صورت هم به خودتان هم به فرد مبتلا به این بیماری کمک خواهید کرد.

4.     داشتن ارتباط مداوم

یکی از بدترین عوارض بیماری آلزایمر برای افراد مبتلا، کاهش توانایی این افراد به برقراری ارتباط است. اگرچه این مشکل می‌تواند در همه افراد مبتلا به بیماری آلزایمر رخ بدهد، اما این موضوع نباید باعث شود تا افراد و اعضای خانواده ارتباط خودشان را با بیمار کاهش دهند. افراد بیمار ممکن است در به خاطر سپردن برخی از کلمات خاص مشکل داشته باشند یا اینکه در وسط صحبت کردن تمرکز خود را از دست بدهند. سعی کنید که با بیماران ارتباط چشمی برقرار کنید. در صورت نیاز دست آن‌ها را بگیرید. با صدایی آرام با او صحبت کنید و در صورت نیاز از او سوالاتی بپرسید که جواب بله یا خیر دارند. با تداوم گفتگو و صحبت کردن با بیمار می‌توانید از کاهش توانایی فرد برای صحبت کردن جلوگیری کنید.

5.     تنظیم یک رژیم غذایی مناسب

برای اینکه بتوانید به بیماران مبتلا به زوال عقل کمک کنید و علائم این بیماری را در آن‌ها کاهش دهید، باید یک رژیم غذایی مناسب برای این دسته از بیماران در نظر بگیرید. یک رژیم غذایی مغذی، متعادل و هیدراته می‌تواند برای بیماران مبتلا به زوال عقل بسیار مفید باشد. یکی از موضوعاتی که باید به آن توجه داشته باشید این است که بیماران مبتلا به آلزایمر ممکن است قادر به انجام آشپزی نباشند یا اینکه یادشان برود کدام غذا را چگونه طبخ می‌کردند. از طرفی آن‌ها ممکن است به خاطر نیاورند که آخرین بار چه زمانی غذا میل کرده‌اند. با شدت گرفتن بیماری ممکن است بیماران در جویدن و بلع نیز مشکل پیدا کنند و حتی توانایی بوییدن و چشیدن غذاها را نداشته باشند. بنابراین مراقب این بیماران باید حتما رژیم غذایی حاوی سبزیجات، میوه‌ها، پروتئین، آنتی اکسیدان‌ها را برای آن‌ها برنامه ریزی کنند.

6.     تقویت عزت نفس

افرادی که به بیماری آلزایمر مبتلا می‌شوند، احتمالا با کاهش عزت نفس و اعتماد به نفس خود مواجه می‌شوند. یکی از اقداماتی که می‌توانید برای مراقبت بهتری از این دسته از بیماران انجام دهید، تقویت عزت نفس آن‌ها است. سعی کنید که با راهکارهای زیر اعتماد به نفس بیماران را افزایش دهید.

• بر انجام کارهایی که فرد قادر به انجام آن‌ها است، تمرکز کنید.
• برای چیزی که توسط بیماران به شما ارائه می‌شوند، ارزش قائل باشید و با یک لبخند از آن‌ها حمایت کنید.
• از عکس‌ها برای یادآوری موفقیت‌های فرد استفاده کنید تا او متوجه شود که روزی در جامعه مفید بوده است.
• از صحبت کردن با بیمار مبتلا به زوال عقل اجتناب نکنید و سعی کنید که او را در مکالمات شرکت دهید.
• سعی کنید که خواسته‌های بیماران را درک کنید و در صورت امکان به خواسته‌های آن‌ها عمل کنید.

7.     تشویق کردن بیماران به انجام اقداماتی بهداشتی

افراد مبتلا به آلزایمر ممکن است در برابر شستشو، تعویض لباس و سایر اقدامات بهداشتی از خود مقاومت نشان دهند. از طرفی آن‌ها تمایل دارند که کارهای شخصی بهداشتی خود را مطابق با روتین گذشته انجام دهند. مراقبت کنندگان بیماران مبتلا به فراموشی می‌توانند بیماران را به انجام کارهای زیر تشویق کنند تا هم اعتماد به نفسشان را افزایش دهند، هم توانایی آن‌ها را برای انجام کارهای روزمره چندین برابر کنند.

• کارهای شخصی مانند مسواک زدن را به همراه بیماران انجام دهید.
• در صورت نیاز به بیمار کمک کنید تا اصلاح صورت را انجام دهد.
• لباس‌هایی که قرار است فرد بیمار در طول روز بپوشد را به ترتیب بچینید.
• زمان بیشتری را به بیماران جهت انجام اقدامات بهداشتی اختصاص دهید.

8.     ایمن نگه داشتن بیماران مبتلا به آلزایمر

مراقبت کننده از بیمار باید قبول کند که شرایط بیمار با گذشته متفاوت است و باید برای مراقبت از او زمان بیشتری بگذارد؛ اما باز هم مراقبت‌کنندگان نمی‌توانند در هر زمان و هر لحظه همراه بیماران باشند و این موضوع ایجاب می‌کند که از بروز حوادث مختلف با ایمن نگه داشتن بیماران مبتلا به آلزایمر کمک کنند. گاهی اوقات تغییراتی که در اثر این بیماری در افراد رخ می‌دهد می‌تواند آن‌ها را در معرض خطرات زیادی قرار دهد.  می‌توانید روی گوشه‌های تیز مبلمان وسایل ایمنی قرار دهید. نوارهای رنگی روشن در لبه پله‌ها بگذارید تا در هنگام پایین و بالا رفتن از پله‌ها به این نوارهای رنگی توجه داشته باشند. روی اجاق گاز قفل ایمنی نصب کنید. کفش‌های محکم و ایمن را برای بیمار تهیه کنید. اگر فرد بیمار هنوز رانندگی می‌کند، به او گوشزد کنید که ممکن است رانندگی برای او خطرناک باشد.

نکات مهم برای مراقبت‌کنندگان از بیماران آلزایمری

تغییراتی که در بیماران مبتلا به آلزایمر ایجاد می‌شوند، می‌توانند برای شما نگران کننده باشند. شاید احساس کنید که باید تمام وقت و تلاش خودتان را برای مدیریت بیماران بگذارید و برای این کار نیز خودتان را فدا می‌کنید. متاسفانه برخی از مراقبت کنندگان از بیماران آلزایمری پس از مدتی خودشان نیز نیاز به مراقبت دارند. بنابراین، بهتر است که برای پیشگیری از خستگی جسمی و روحی خودتان حتما نکات زیر را در نظر بگیرید.

صحبت در مورد نگرانی‌ها و چالش‌های موجود

نگهداری و مراقبت از بیماران کار ساده‌ای نیست و تنش روحی و جسمی زیادی را به افراد وارد می‌کند. به عنوان مراقبت کننده از یک فرد دارای بیماری آلزایمر به شما حق می‌دهیم که نیاز به سخت گفتن با دیگران داشته باشند. بنابراین برای رفع نا امیدی و ترس‌های خودتان می‌توانید با دیگران صحبت کنید.

درخواست کمک از دیگران

اگر پدر یا مادر شما آلزایمر دارند و می‌خواهید از آن‌ها مراقبت کنید، همیشه این نکته را مد نظر داشته باشید که گاهی ممکن است نیاز داشته باشید که از دیگران کمک بگیرید. سعی کنید که وظایف خودتان را با دیگران به اشتراک بگذارید. برای خودتان یک زمان خالی جهت ورزش کردن در نظر بگیرید و از دیگران بخواهید که در آن زمان مراقبت بیمار شما باشند.

داشتن خواب کافی

برای مراقبت از بیمار مبتلا به آلزایمر باید خواب کافی شبانه داشته باشید. هر شب به مدت 7 الی 9 ساعت خواب کافی داشته باشید تا سطح انرژی شما در طول روز افزایش پیدا کند. همچنین سعی کنید که حداقل به مدت 150 دقیقه فعالیت بدنی با شدت متوسط در هفته داشته باشید تا وضعیت جسمی شما نیز بهبود پیدا کند.

حمایت از سلامت روحی

به عنوان مراقبت کننده از یک بیماری که روز به روز ممکن است کارهای جدیدی انجام دهد، احتمالا در معرض افسردگی قرار می‌گیرید. اگر احساس می‌کنید که سلامت روان شما تحت تاثیر قرار گرفته است، می‌توانید با مراجعه به یک مشاور تخصصی برای کنترل اضطراب و افسردگی به خودتان کمک کنید.

چالش‌های مراقبت از بیمار مبتلا به آلزایمر

مراقبت از بیمار مبتلا به آلزایمر می‌تواند چالش‌های زیادی را به همراه داشته باشد که از جمله مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به علائم افسردگی اشاره کرد. در واقع افرادی که متوجه بیماری خودشان می‌شوند، خیلی زود احساس شرمندگی و ناراحتی می‌کنند و این موضوع می‌تواند باعث ایجاد افسردگی در افراد شود. علاوه بر آن، بیماران مبتلا به آلزایمر ممکن است پرخاشگر شوند و علائم بیماری دو قطبی را تجربه کنند. این شرایط کاملا طبیعی است و ناشی از بیماری آن‌ها است. کم کم با شدت گرفتن بیماری، میزان فراموشی بیماران مبتلا به آلزایمر افزایش پیدا می‌کند و این دسته از بیماران در معرض خطر گم شدن قرار می‌گیرند. باید حتما آدرس به همراه این بیماران باشد تا اگر روزی بدون دلیل از منزل خارج شدند و نتوانستند منزل را پیدا کنند، با وجود آدرس دیگران قادر به کمک کردن به آن‌ها باشند. فراموشی نام‌های اعضای خانواده نیز از دیگر چالش‌های نگهداری از فرد مبتلا به این بیماری است. بهتر است که برای یادآوری نام‌های اعضای خانواده، برای آن‌ها عکس تهیه کنید و در زیر هر یک از عکس‌های اعضای خانواده نام آن‌ها را بنویسید.

آیا آلزایمر می‌تواند دلیل مرگ باشد؟

بیماری آلزایمر در سنین مختلف در حال حاضر هفتمین علت مرگ و میر در جهان است. بسته به زمان تشخیص بیماری، طول عمر هر یک از بیماران مبتلا به آلزایمر متفاوت است. در صورتی که افراد در سنین بالای 80 سال بیماری خود را تشخیص دهند، ممکن است کمتر از 5 سال عمر کنند؛ ولی اگر این بیماری در سنین پایین‌تر تشخیص دهد، احتمال مرگ و میر آن نیز کاهش پیدا می‌کند و حتی ممکن است افراد پس از تشخیص بیماری به مدت 10 سال نیز عمر کنند. هنوز به طور دقیق مشخص نیست که آلزایمر چگونه باعث جلو انداختن زمان مرگ افراد می‌شود؛ اما به نظر می‌رسد که این بیماری به دلیل اینکه باعث مختل کردن عملکرد مغز می‌شود و نوعی زوال عقل محسوب می‌گردد، می‌تواند به مرور زمان مشکلات زیاد جسمی را به وجود آورد. امید است که در سال‌های آینده پیشرفت‌های چشمگیری برای درمان بیماری آلزایمر روی کار بیاید تا بتوان با خیالی آسوده این بیمار را حتی در سنین بالا درمان کرد و طول عمر افراد مبتلا به آلزایمر را افزایش داد.

آیا آلزایمر درد دارد؟

همانطور که علائم بیماری آلزایمر را به شما توضیح دادیم، این بیماری باعث ایجاد درد نمی‌شود و فقط عملکرد صحیح مغز را دچار مشکل می‌کند. بنابراین افرادی که این بیماری را تجربه می‌کنند، از نظر جسمی هیچ دردی را تجربه نمی‌کنند. فقط ممکن است از نظر روحی دچار مشکلات روحی خاصی همچون افسردگی، استرس و اضطراب و … باشند که باید حتما این علائم را کنترل کرد. بنابراین آلزایمر باعث ایجاد مشکلات جسمی و درد در بیماران مبتلا نخواهد شد و فقط افراد ممکن است با علائمی که در این مقاله به آن‌ها اشاره کردیم، مواجه شوند. بررسی دقیق علائم، درمان به موقع آلزایمر، مراجعه منظم به پزشک و در نظر گرفتن روش‌های درمانی مناسب به کنترل این بیماری کمک بسیار زیادی می‌کند.

اوتیسم چیست؟ چه علائمی دارد و چگونه درمان می‌شود؟

اوتیسم از لحاظ پزشکی به عنوان یک نوع ناتوانی در گروه ناتوانی‌های رشدی-عصبی تعریف می‌شود و توسط سازمان بهداشت جهانی و انجمن روان‌پزشکی آمریکا به عنوان “اختلال طیف اوتیسم” شناخته شده است. در این مقاله تلاش کردیم که برای آشنایی شما با این اختلال در مورد انواع و سطوح اختلال اوتیسم، علائم و علل بیماری، اقدامات حمایتی و درمانی و برخی موارد دیگر توضیحات و بررسی کاملی ارائه کنیم. این مطلب جنبه آموزشی و اطلاع رسانی دارد، در صورت مشکل به دکتر مغز و اعصاب مراجعه کنید.

انواع بیماری اوتیسم

بیماری اوتیسم یک اختلال طیفی است که تأثیرات گسترده‌ای بر روی تعامل اجتماعی، ارتباطات و الگوهای رفتاری فرد دارد. این بیماری به صورت طیفی شناخته می‌شود، به این معنی که افراد می‌توانند علائم متنوعی را نشان دهند که با انواع مختلفی از اوتیسم در ارتباط هستند. در ادامه، انواع مختلف بیماری اوتیسم را شرح می‌دهیم.

• اوتیسم کودکی (Autistic Disorder)  یا اوتیسم کلاسیک، شدیدترین نوع اوتیسم است. افرادی که از این نوع اوتیسم رنج می‌برند، دچار مشکلات گسترده‌ای در تعامل اجتماعی و ارتباطات هستند. ممکن است آن‌ها در برقراری ارتباط چشمی، تفسیر عواطف دیگران و استفاده از زبان غیرکلامی دچار دشواری شوند.
•  اوتیسم آسپرگر (Asperger’s Syndrome)  اوتیسم آسپرگر، در افرادی که هوش بالا دارند، مشاهده می‌شود. این افراد ممکن است مهارت‌های خاصی در زمینه‌هایی مانند علوم، هنر یا ریاضی داشته باشند و استعدادهای خارق‌العاده از خود نشان ‌دهند. با این حال این افراد در تعاملات اجتماعی و ارتباطات مشکلاتی را در درک غیرمستقیم، تفسیر بدنی و تقلید عادت‌های دیگران تجربه می‌کنند.
•  اوتیسم نوجوان (Childhood Disintegrative Disorder) اوتیسم نوجوانی نادرترین نوع اوتیسم است. در این نوع، کودکانی که پیشتر توانایی‌های عمومی را داشتند، بعد از سن حدود ۲ تا ۴ سالگی، با افت ناگهانی در توانایی‌های زبانی، ارتباطی و اجتماعی روبرو می‌شوند.
•  اوتیسم ناشناخته (Pervasive Developmental Disorder Not Otherwise Specified –( PDD-NOS):  این نوع اوتیسم شامل افرادی است که برخی از علائم و نشانه‌های اوتیسم را نشان می‌دهند، اما به طور کامل در تعریف اوتیسم کودکی، اوتیسم آسپرگر یا سایر زیردسته‌های تشخیص داده شده اوتیسم جای نمی‌گیرند.
•  اوتیسم رت  (Rett Syndrome) این نوع اوتیسم بیشتر در دختران رخ می‌دهد و نادر است. افراد مبتلا به اوتیسم رت دچار وقفه در  رشد و کاهش چشمگیر در مهارت‌های زبانی و حرکتی می‌شوند.

همچنین، در صورت نیاز به اطلاعات بیشتر درباره هر نوع از بیماری اوتیسم، مراجعه به متخصصین و پزشکان متخصص در این حوزه توصیه می‌شود. آنها می‌توانند با توجه به ویژگی‌ها و نشانه‌های هر فرد، تشخیص و درمان مناسب را تعیین کنند.

علائم بیماری اوتیسم

علائم بیماری اوتیسم در زمینه‌های مختلفی مشاهده ‌می‌شود و در هر فرد می‌تواند متفاوت باشد. در ادامه، علائم معمول بیماری اوتیسم را  بیان می‌کنیم.

• مشکلات در تعامل اجتماعی: افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است در برقراری ارتباط چشمی مشکل داشته باشند و تمایل کمتری به تعامل با دیگران نشان دهند. آن‌ها به طور معمول نمی‌توانند نگرانی‌ها، شادی یا عصبانیت را به درستی در فریاد یا حرکات بدنی خود بیان کنند.
•  محدودیت در زبان و ارتباطات: برخی از افراد مبتلا به اوتیسم مشکلات در توسعه زبان دارند. بدین صورت که کلمات را تکرار می‌کنند و یا مکالمه را با معنای قابل فهم و به خوبی انجام نمی‌دهند. همچنین، درک صحیح از عبارات غیرکلامی نظیر ژست‌ها و اشاره‌ها برای آنها دشوار است.
• تمایل به تکرار و رفتارهای خاص: افراد مبتلا به اوتیسم معمولا علاقه زیادی به تکرار رفتارها و الگوهای خاص دارند. آنها ممکن است با اشتیاق  رفتارهای خاصی را تکرار کنند و از تغییر در روال‌های روزمره ناراحت شوند.
•  حساسیت به تحریکات حسی: برخی از افراد مبتلا به اوتیسم حساسیت بیشتری نسبت به تحریکات صوتی، نوری یا لمسی دارند. آنها ممکن است به صداهای بلند یا نورهای درخشان واکنش نشان دهند و یا از تماس بدنی زیاد ناراحت شوند.
•  محدودیت در بازی و خلاقیت: افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است در بازی و خلاقیت با مشکل مواجه شوند. آن‌ها تمایل کمتری به بازی با دیگران و ایفای نقش‌های خیالی نشان می‌دهند.

مهم است بدانید که هر فرد مبتلا به اوتیسم می‌تواند تجربه‌ها، نیازها و قدرت‌های منحصر به فردی داشته باشد. این‌ها توصیفات عمومی بیماری اوتیسم هستند و برای تشخیص دقیق و درمان مناسب، مراجعه به تخصصی‌های مربوطه و متخصصین حوزه اوتیسم توصیه می‌شود. آنها می‌توانند با توجه به نشانه‌ها و ویژگی‌های هر فرد، تشخیص و برنامه درمانی مناسب را تعیین کنند.

علت بیماری اوتیسم

علت اوتیسم هنوز به طور کامل مشخص نشده است. اما تحقیقات نشان می‌دهد که عوامل ژنتیکی و محیطی در رشد این اختلال نقش دارند.

• عوامل ژنتیکی: ارثی بودن اوتیسم مورد توجه محققان قرار گرفته است. بر اساس تحقیقات، وجود تغییرات ژنتیکی در برخی از ژن‌ها می‌تواند باعث بروز اوتیسم شود. مطالعات نشان داده‌اند که وجود خواهران یا برادران مبتلا به اوتیسم، احتمال ابتلا به این بیماری را افزایش می‌دهد.
• عوامل محیطی: عوامل محیطی نیز می‌توانند در بروز اوتیسم نقش داشته باشند. مطالعات نشان داده‌اند که عواملی مانند عفونت‌های ویروسی در دوران بارداری، مصرف مواد مخدر توسط مادر در دوران بارداری، کمبود ویتامین‌ها و مواد معدنی، و مشکلات تغذیه‌ای ممکن است بر توسعه اوتیسم تأثیرگذار باشند.
• اختلالات نوروشیمیایی و ساختاری: برخی تحقیقات نشان داده‌اند که تغییرات در عملکرد مغز و ساختار آن ممکن است در بروز اوتیسم نقش داشته باشد. اختلالات نوروشیمیایی، کاهش سطح عملکرد نورون‌ها و نقص در ارتباطات بین سلول‌های عصبی می‌توانند از علل ابتلا به اوتیسم باشند.

با این حال، توجه داشته باشید که اوتیسم یک اختلال پیچیده است و علت آن تنها به یک عامل محدود نمی‌شود. احتمالا ترکیبی از ژنتیک، علل محیطی و عوامل دیگر در توسعه این بیماری نقش دارند. همچنین، هر فرد ممکن است به طرز متفاوتی به عوامل مختلف پاسخ دهد و اینکه دقیقا چگونه این عوامل باعث بروز اوتیسم می‌شوند هنوز به طور کامل مشخص نشده است.

سطوح اختلال طیف اوتیسم

سطوح اختلال طیف اوتیسم (Autism Spectrum Disorder)  در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders – DSM-5)، بر اساس نیازهای فرد برای حمایت تعریف شده‌اند و توصیف کننده‌ی نیازها و علائم فرد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم هستند. سطوح اوتیسم به تخصصی‌ترین تشخیص‌ها اجازه می‌دهند تا طرح‌های درمانی مؤثرتری را ارائه کنند و به مراقبان کمک می‌کنند تا علائم و نیازهای فرد را بهتر درک کنند. در ادامه به بیان این سطوح می‌پردازیم. سطح ۱ اوتیسم: نیاز به حمایت سطح ۱ اوتیسم ملایم‌ترین و یا “بالاترین عملکرد” از اوتیسم است که شامل افرادی می‌شود که قبلا با سندرم آسپرگر تشخیص داده می‌شدند. در این سطح، افراد نیاز به حمایت کمتری نسبت به سطوح دیگر دارند و معمولا توانایی کلامی و غیرکلامی نسبتا خوبی دارند. آنها می‌توانند در ارتباطات اجتماعی معمولی شرکت کنند، اما ممکن است در برقراری و حفظ روابط دچار مشکلاتی شوند. افراد با اوتیسم سطح 1 اغلب در درک نشانه‌های اجتماعی، تفسیر عبارات غیرکلامی و درک عواطف دیگران با دشواری مواجه هستند. همچنین، ممکن است علاقه‌ها و تمایلات آنها محدود و متمرکز شده باشد و در مقیاس کمتری نسبت به سطوح دیگر اوتیسم رفتارهای تکراری انجام دهند. با این حال مهم‌ترین ویژگی در سطح 1 اوتیسم این است که افراد توانایی بالقوه برای موفقیت در زندگی روزمره و ارتباطات اجتماعی را دارند، و به حمایت و کمک کمی نیاز دارند تا بتوانند مشکلات خود را مدیریت کنند و در محیط اجتماعی به خوبی عمل کنند. سطح ۲ اوتیسم: نیاز به حمایت قابل توجه سطح 2 اوتیسم شدیدتر از سطح 1 است و در آن افراد با چالش‌های بیشتری در ارتباط اجتماعی و رفتارهای تکراری مواجه هستند. در این سطح، مشکلات ارتباطی کلامی و غیرکلامی و واکنش‌های کاهش یافته یا غیرطبیعی به نشانه‌های اجتماعی وجود دارد. همچنین، افراد با اوتیسم سطح 2 در مقایسه با افراد سطح 1، مشکلات بیشتری در تغییر روتین زندگی و تنظیم رفتار دارند. رفتارهای تکراری نیز بیشتر و به طور آشکارتری ظاهر می‌شوند. همچنین، این افراد ممکن است در مقابله با تغییرات در روال روزانه مشکلاتی داشته باشند که به رفتارهای چالش‌برانگیز منجر شود. سطح 3 اوتیسم: نیاز به حمایت بسیار قابل توجه سطح 3 اوتیسم شدیدترین سطح اوتیسم است و با چالش‌های شدید در ارتباط اجتماعی و رفتار همراه است. افراد با اوتیسم سطح 3 ممکن است فقط از چند کلمه قابل فهم استفاده کنند. تعامل اجتماعی آنها بسیار محدود است و تنها به منظور برآورده کردن نیازهای فوری انجام می‌شود. این افراد به طرز غیرطبیعی با دیگران تعامل می‌کنند و توانایی انطباق با تغییرات در روند زندگی خود را ندارند. رفتارهای محدود کننده یا تکراری نیز توانایی عملکرد این افراد را مختل می‌کند. تغییر تمرکز از یک فعالیت به فعالیت دیگر با مشکلات بسیاری همراه بوده و باعث ناراحتی قابل توجهی در فرد می‌گردد. تشخیص و تعیین سطح اوتیسم باید توسط متخصصین و متخصصین روانپزشکی صورت گیرد. آنها از طریق مشاهده، سنجش و مصاحبه با فرد و خانواده اطلاعات لازم را برای تشخیص و تعیین سطح اوتیسم جمع‌آوری می‌کنند.

تست تشخیص اوتیسم

تست تشخیص اوتیسم به منظور جمع‌آوری اطلاعاتی کامل از تاریخچه رشد و تکامل فرد، رفتارها، علائم و نشانه‌های مربوط به اوتیسم و تأثیر آن بر زندگی روزمره فرد و خانواده او استفاده می‌شود. بر اساس این اطلاعات، تشخیص و تعیین سطح اختلال طیف اوتیسم برای فرد انجام می‌شود. هرچند که تست تشخیص اوتیسم ممکن است به عنوان یک ابزار مفید در فرایند تشخیص اوتیسم مورد استفاده قرار بگیرد، اما تشخیص نهایی باید توسط متخصصان حوزه اوتیسم و اختلالات رشدی بر اساس ارزیابی جامع و دقیق انجام شود. در ادامه به معرفی برخی از تست‌های تشخیص اوتیسم می‌پردازیم.

 Autism Diagnostic Observation Schedule (ADOS) تست(ADOS) به عنوان یکی از تست‌های اساسی برای تشخیص اوتیسم به کار می‌رود. در این تست، تعاملات اجتماعی، زبان و ارتباطات، و رفتارهای محدود و تکراری در فرد مورد ارزیابی قرار می‌گیرد. تست ADOS به صورت مشاهده رفتاری در موقعیت‌های مختلف، مانند بازی یا تعاملات اجتماعی، صورت می‌گیرد. Autism Diagnostic Interview (ADI) تست(ADOI) به صورت مصاحبه با والدین یا نگهدارندگان فرد مورد ارزیابی انجام می‌شود. در این مصاحبه، سؤالاتی درباره تاریخچه توسعه فردی، تعاملات اجتماعی، زبان و ارتباطات، و رفتارهای محدود و تکراری پرسیده می‌شود. این تست به تشخیص و شناخت بهتر ویژگی‌های نقص‌های ارتباطی و اجتماعی در افراد مبتلا به اوتیسم کمک می‌کند. Childhood Autism Rating Scale (CARS) تست(CARS) برای ارزیابی و امتیازدهی به رفتارها و نشانه‌های اوتیسم در کودکان استفاده می‌شود. در این تست، مشاهده و ارزیابی رفتارها و علائم مختلفی، از جمله تعاملات اجتماعی، زبان و نقص‌های ارتباطی و رفتارهای تکراری و محدود، صورت می‌گیرد. Social Communication Questionnaire (SCQ) تست(SCQ) به صورت پرسشنامه است و برای ارزیابی نشانه‌های اوتیسم در کودکان و نوجوانان استفاده می‌شود. این پرسشنامه شامل سؤالاتی درباره تعاملات اجتماعی، زبان، ارتباطات و رفتارهای تکراری و محدود است. تست‌های روانشناختی تست‌های روانشناختی مانند آزمون‌های شناختی، آزمون‌های توجه و محدوده عملکرد، و آزمون‌های تحلیل مشکلات یادگیری نیز ممکن است برای ارزیابی شاخص‌های مرتبط با اوتیسم استفاده شوند. تشخیص اوتیسم نیازمند ارزیابی جامع و شخصی‌سازی شده است و تیم متخصص باید با توجه به نیازهای هر فرد، تست‌های مناسب را انتخاب کند. همچنین، تشخیص اوتیسم بر اساس تنها یک تست ممکن نیست و به ترکیبی از تست‌ها، مشاهدات رفتاری و ارزیابی‌های دیگر نیاز است.

 اوتیسم چگونه درمان می‌شود؟

درمان اختلال طیف اوتیسم (ASD) به منظور کاهش علائمی که با عملکرد روزمره و کیفیت زندگی تداخل می‌کنند، انجام می‌شود. اوتیسم هر فرد را به صورت منحصر به فرد تحت تأثیر قرار می‌دهد، بنابراین نیازهای درمانی هر فرد با اوتیسم متفاوت است. درمان‌ها می‌توانند در محیط آموزشی، سلامت، اجتماعی و خانه یا ترکیبی از این محیط‌ها ارائه شوند. ارتباط و همکاری بین ارائه‌دهندگان درمان، فرد مبتلا به اوتیسم و خانواده او دارای اهمیت است. زیرا همکاری باعث می‌شود تا اهداف و پیشرفت درمان مطابق با انتظارات برآورده شود. هنگامی که افراد مبتلا به اوتیسم از دوران دبیرستان خارج شده و پا به بزرگسالی می‌گذارند، ارائه خدمات اضافی به آنان سلامت و عملکرد روزانه آن‌ها را ارتقا داده و مشارکت اجتماعی‌شان را تسهیل می‌کند. در ادامه با در نظر داشتن این مهم که(برنامه‌های درمانی معمولا برای هر فرد به صورت خاص طراحی می‌شوند) به بررسی انواع درمان‌ها می‌پردازیم.

انواع درمان‌ها

انواع مختلفی از درمان‌ها در دسترس هستند که معمولا به دسته‌های زیر تقسیم می‌شوند، اگرچه برخی از درمان‌ها شامل چندین رویکرد می‌شوند.

• روش‌های رفتاری
• روش‌های توسعه‌ای
•  روش‌های آموزشی
•  روش‌های اجتماعی-رابطه‌ای
• روش‌های دارویی
•  روش‌های روانشناختی
•  درمان‌های تکمیلی و جایگزین

رویکردهای رفتاری رویکردهای رفتاری بر تغییر رفتارها با درک آنچه قبل و بعد از رفتار رخ می‌دهد تمرکز می‌کنند. رویکردهای رفتاری بیشترین شواهد را برای درمان علائم اوتیسم دارند و در بسیاری از مدارس و مراکز درمانی استفاده می‌شوند. یکی از درمان‌های رفتاری معروف برای افراد مبتلا به اوتیسم، تحلیل رفتاری کاربردی (ABA)  است که به افزایش رفتارهای مطلوب و کاهش رفتارهای نامطلوب با هدف بهبود مهارت‌های مختلف کمک می‌کند. پیشرفت ها در این روش مورد اندازه‌گیری و ارزیابی قرار می‌گیرد. دو نوع آموزش ABA شامل آموزش آزمایشی جزئی (DTT) و آموزش پاسخ محور(PRT) هستند.

• DTT از دستورات مرحله به مرحله برای آموزش رفتار یا پاسخ مورد نظر استفاده می‌کند. درس‌ها به بخش‌های ساده تقسیم می‌شوند و پاسخ‌ها و رفتارهای مطلوب پاداش داده می‌شوند و پاسخ‌ها و رفتارهای نامطلوب نادیده گرفته می‌شوند.
• PRT در محیطی طبیعی و نه در محیط کلینیکی انجام می‌شود. هدف PRT بهبود چندین “مهارت اصلی” است که به فرد در یادگیری مهارت‌های دیگر کمک می‌کند. به عنوان مثال یکی از مهارت اصلی، برقراری ارتباط با دیگران است.

رویکردهای توسعه‌ای رویکردهای توسعه‌ای بر بهبود مهارت‌های توسعه‌ای خاص مانند مهارت‌های زبانی یا مهارت‌های جسمی یا یک مجموعه گسترده‌تر از توانایی‌های توسعه‌ای مرتبط تمرکز دارند. رویکردهای توسعه‌ای اغلب با رویکردهای رفتاری ترکیب می‌شوند. یکی از روش‌های توسعه‌ای رایج برای افراد مبتلا به اوتیسم، درمان گفتار و زبان است. درمان گفتار و زبان به بهبود درک و استفاده از گفتار و زبان شخص کمک می‌کند. برخی افراد مبتلا به اوتیسم به صورت کلامی ارتباط برقرار می‌کنند. در حالی که برخی دیگر از طریق استفاده از علامت‌ها، حرکات، تصاویر یا دستگاه ارتباط الکترونیکی قادر به برقرار ارتباط می‌شوند. یکی دیگر از روش‌های توسعه‌ای درمان شغلی و آموزش مهارت‌هایی به فرد است که کمک می‌کند تا بتواند به صورت حداکثر، مستقل زندگی کند. این مهارت‌ها معمولا شامل پوشیدن لباس، خوردن، استحمام و برقراری ارتباط با دیگران هستند. هدف از درمان شغلی افزایش استقلال و خودکفایی فرد در زندگی روزمره و اشتغال به کار است. رویکردهای آموزشی رویکردهای آموزشی بر تقویت مهارت‌های تحصیلی و آموزشی فرد تمرکز دارند. این رویکرد شامل آموزش مهارت‌های تحصیلی از جمله خواندن، نوشتن، محاسبه و حل مسائل ریاضی،همچنین مهارت‌های عملی مانند مهارت‌های کاربردی و حرفه‌ای یا مهارت‌های اجتماعی مانند برقراری ارتباط و همکاری است. رویکردهای آموزشی معمولا در محیط آموزشی انجام می‌شوند و توسط متخصصین آموزشی، معلمان یا مربیان ارائه می‌شوند. رویکردهای اجتماعی-رابطه‌ای   بیشتر بخوانید:سیاتیک چیست؟ علائم و روش های درمان آن رویکردهای اجتماعی-رابطه‌ای بر تقویت مهارت‌های اجتماعی و برقراری روابط با دیگران تمرکز دارند. این رویکردها شامل آموزش مهارت‌های ارتباطی، تعامل اجتماعی، تشخیص و استفاده از عواطف و مهارت‌های دیگر مربوط به روابط اجتماعی است. رویکردهای اجتماعی-رابطه‌ای اغلب در محیط‌های گروهی یا در محیط‌های اجتماعی مانند مدارس، کلاس‌های مهارتی یا گروه‌های پشتیبانی ارائه می‌گردند.

روش‌های دارویی در برخی موارد، استفاده از داروها می‌تواند به کنترل برخی از علائم اوتیسم کمک کند. این داروها توسط پزشکان تجویز می‌شوند و نیاز به نظارت و پیگیری دقیق دارند. ممکن است هر فرد به عنوان پاسخ به داروها به طور متفاوت واکنش نشان دهد، بنابراین در این روش نیاز به تنظیم داروها و مانیتورینگ مداوم وضعیت بیماری و عوارض جانبی وجود دارد. روش‌های روانشناختی روش‌های روانشناختی به بررسی عوامل روانی اوتیسم تمرکز دارند. این روش‌ها  شامل مشاوره روانشناختی، روان درمانی، روش‌های مداخله محور و ترکیبی از روش‌های مختلف هستند. درمان‌های تکمیلی و جایگزین درمان‌های تکمیلی به عنوان مکمل برای درمان‌های اصلی مورد استفاده قرار می‌گیرند و بهبود و کاهش علائم اوتیسم را هدف می‌گیرند. این درمان‌ها غالبا به صورت تکنیک‌ها و روش‌های مختلفی اعمال می‌شوند و می‌توانند در مهارت‌های اجتماعی، ارتباطی و رفتاری فرد بهبود به همراه داشته باشند. در زیر به برخی از درمان‌های تکمیلی متداول در اوتیسم اشاره می‌کنیم:

• موسیقی درمانی: استفاده از موسیقی‌می‌تواند در تمرکز، تعامل اجتماعی و بیان عواطف برای فرد مبتلا به اوتیسم مفید باشد.
• درمان با حیوانات: این روش شامل استفاده از حیوانات خانگی یا حیوانات آموزش‌دیده مثل سگ‌های راهنما است. حضور حیوانات ممکن است فرد را به تعامل اجتماعی و کاهش تنش‌ها و استرس‌ها تشویق کند.
•  درمان با بازی: استفاده از بازی‌های تخصصی و قوانین ساختارمند در جلسات تربیتی و آموزشی می‌تواند به بهبود ارتباط و مهارت‌های اجتماعی کمک کند.
• روش‌های تغذیه‌ای: برخی از افراد مبتلا به اوتیسم نیازهای تغذیه‌ای خاصی دارند. تغذیه متعادل و استفاده از تغذیه‌های خاص می‌تواند به بهتر شدن رفتارها و سلامتی فرد کمک کند.
• مکمل‌های غذایی: برخی مکمل‌های غذایی مانند ویتامین‌ها، مواد معدنی و اسیدهای چرب امگا-3  به در بهبود علائم اوتیسم موثر هستند. با این حال، قبل از مصرف هرگونه مکمل غذایی، بهتر است با پزشک یا متخصص تغذیه مشورت کنید.
•  روش‌های مکمل: برخی روش‌های مکمل مانند روش‌های آروماتراپی، تکنیک‌های تنفس، ماساژ و روش‌های طب سوزنی (آکوپانکچر) نیز به عنوان درمان‌های تکمیلی در اوتیسم استفاده می‌شوند. این روش‌ها می‌توتوانند به کاهش استرس، اضطراب و افزایش کیفیت خواب کمک کنند.

آیا اوتیسم درمان قطعی دارد؟

به نظر می‌رسد هنوز درمانی قطعی برای اوتیسم وجود ندارد. اوتیسم یک اختلال عصبی است که معمولا در طول زندگی با کودکان باقی می‌ماند. هرچند برخی از روش‌ها و برنامه‌های درمانی می‌توانند به کودکان مبتلا به اوتیسم کمک کنند تا توانایی‌هایشان را توسعه دهند و مشکلات را کاهش دهند، اما درمان قطعی و کامل برای اوتیسم وجود ندارد. هر کودک ممکن است به طور متفاوت به درمان و مداخله‌ها پاسخ دهد، بنابراین تجربه و نتایج ممکن است بین فرد به فرد متفاوت باشد.

کار درمانی و اقدامات حمایتی برای اوتیسمی ها

کار درمانی حرفه‌ای یک روش اصلی درمان برای افراد مبتلا به اختلال اوتیسم است که با همکاری متخصصین درمان حرفه‌ای و خانواده، به مراقبت و پشتیبانی از افراد مبتلا کمک می‌کند. کار درمانی بر مبنای توانمندسازی، بهبود و حفظ توانایی انجام فعالیت‌های روزمره و ارتباط با دیگران برای افراد مبتلا تمرکز دارد. یکی از نقش‌های مهم کار درمانی در درمان اوتیسم، ارزیابی سطح توسعه فرد است. درمان‌گران حرفه‌ای درمانی، با استفاده از ابزارهای ارزیابی مناسب، میزان توانمندی‌های جسمی، حسی، عاطفی و شناختی فرد را سنجیده و ارزیابی می‌کنند. بر اساس این ارزیابی‌ها، اقدامات درمانی مناسبی برای فرد تعیین می‌شود. در زیر در مورد اقدامات حمایتی در کار درمانی برای افراد مبتلا به اوتیسم توضیح می‌دهیم. تمرکز بر ادغام حسی و استراتژی‌های مبتنی بر حس در این روش، توجه به حس و حرکت بیمار با استفاده از فعالیت‌های مانند فشار دادن، چیدن، جنبش بدن و تمرینات تعادلی می‌باشد. این مداخله به کودکان اوتیسم کمک می‌کند تا در تمرکز حواس، تنظیم و واکنش به محیط اطراف خود به  شرایط بهتری دست یابند. تأکید بر سلامت روانی و روان‌شناسی این مداخله شامل کار با مشکلات روانی و روان‌شناختی مرتبط با اوتیسم است. متخصصان کار درمانی می‌توانند با استفاده از تکنیک‌های مانند تمرینات تنفس، تمرینات آرامش و استراتژی‌های مدیریت استرس به کودکان اوتیسم کمک کنند تا با مشکلات روانی خود مقابله کنند و بهتر شوند.  به کار بردن استراتژی‌ها و برنامه‌های توسعه احساسات و خودتنظیمی این شیوه به کودکان اوتیسم کمک می‌کند تا مهارت‌های احساسی و خودتنظیمی خود را بهبود بخشند. استراتژی‌های توسعه احساسات شامل تشویق کودکان به شناخت و بیان احساسات، توسعه مهارت‌های مدیریت خشم و اضطراب، و ارائه راهکارهای خودتنظیمی در مواجهه با موقعیت‌های مختلف است. سازماندهی گروه‌های همسال، مشارکت اجتماعی و فعالیت‌های بازی این مداخله بر ارتقای تعاملات اجتماعی کودکان اوتیسم تأکید دارد. بدین صورت که از طریق فعالیت‌های گروهی و بازی‌های همسال، کودکان می‌توانند مهارت‌های ارتباطی، همکاری و تعامل اجتماعی خود را تقویت کنند. ارتقای مهارت‌های خودمراقبتی به کودکان اوتیسم آموزش داده می‌شود که چگونه مهارت‌های خودمراقبتی مانند استحمام، تغذیه و آرایش را ارتقا بخشند.  یادگیری این مهارت‌ها به کودکان کمک می‌کند تا استقلال بیشتری در زندگی روزمره خود داشته باشند.

آیا رژیم غذایی می‌تواند بر اوتیسم تاثیر بگذارد؟

تأثیر رژیم غذایی بر اوتیسم موضوعی است که برای محققان و افرادی که با این اختلال مبتلا هستند، همواره جذابیت داشته است. در حال حاضر، شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد رژیم غذایی می‌تواند بر برخی از علائم اوتیسم تاثیر داشته باشد، اما برای یافتن یک پاسخ قطعی نیاز به تحقیقات بیشتر و دقیق‌تر است. یک مقاله منتشر شده در سایت مرکز ملی اطلاعات پزشکی (PubMed Central)  با عنوان “The Effects of Dietary Interventions on Autism”، بررسی‌های متعددی را درباره تأثیر رژیم غذایی بر اوتیسم ارائه می‌دهد. مطالعات نشان می‌دهند که برخی رژیم‌ها می‌توانند در برخی از علائم اوتیسم بهبود به همراه داشته باشند، اما این تأثیرات  ممکن است برای هر فرد متفاوت باشد. به عنوان مثال، رژیم کاهش گلوتن و کازئین (Gluten-(Free Casein-Free Diet)  که در آن مصرف غذاهای حاوی گلوتن (موجود در گندم و جو) و کازئین (موجود در محصولات لبنی) محدود می‌شود، بعضی از کودکان مبتلا به اوتیسم را می‌تواند بهبود بخشد. در مطالعات دیگر، رژیم کم‌سدیم، رژیم پرزینکتوز (High-Protein, Low-Carbohydrate Diet)  و رژیم‌های غنی از اسیدهای چرب امگا-3 نیز بررسی شده‌اند و تأثیرات مثبتی در علائم اوتیسم نشان داده‌اند. اما باید توجه داشت که نتایج این مطالعات همچنان محدود و متناقض هستند. برخی تحقیقات نشان داده‌اند که رژیم غذایی تأثیری بر علائم اوتیسم ندارد و برخی دیگر نتایج مثبت گزارش کرده‌اند. همچنین، تأثیر رژیم غذایی بر اوتیسم ممکن است به عوامل مختلفی مانند سن، جنسیت، شدت علائم و وضعیت فیزیولوژیک هر فرد بستگی داشته باشد. در نظر داشته باشید که تغییرات رژیم غذایی ممکن است نتایج فوری و قطعی در بهبود علائم اوتیسم به همراه نداشته باشد. به عنوان مثال، در برخی موارد، تغییرات مثبت در علائم ممکن است به مرور زمان رخ دهد و نیاز به صبر و استمرار داشته باشد.

تفاوت بین اوتیسم و ADHD چیست؟

درک و فهم تفاوت علائم اختلال‌های، نقص توجه و بیش‌فعالی (ADHD)  و اوتیسم (ASD)  کمی پیچیده است. اوتیسم و ADHD دو اختلال نوروتوسایکولوژیکی جداگانه هستند، اما برخی از علائم آنها را می‌تواند به اشتراک بگذارند. اوتیسم معمولاً با مشکلات در ارتباطات اجتماعی، اختلالات در تعاملات اجتماعی و الگوهای تکراری رفتاری مشخص می‌شود. از سوی دیگر، ADHD به مشکلات در تمرکز، بیش فعالی و کنترل غریزه همراه است. هر دو اختلال می‌توانند همزمان در فردی رخ دهند و علائم مشابهی داشته باشند. در ادامه به بیان تفاوت‌ها می‌پردازیم.

• یکی از تفاوت‌های اصلی بین اوتیسم و ADHD در مورد کمبود توجه است. در ADHD، دشواری تمرکز بر یک موضوع برای مدت طولانی و کنترل حواس مشاهده می‌شود، در حالی که در اوتیسم، کمبود توجه به موضوعاتی که علاقه‌مندی ندارند و ارتباطات اجتماعی می‌تواند مشکلاتی ایجاد کند.
• در مورد مهارت‌های ارتباطی نیز تفاوت‌های قابل توجهی بین اوتیسم و ADHD وجود دارد. کودکان مبتلا به ADHD ممکن است صحبت کردن بیش از حد، نتوانند کنترل کلامشان را داشته باشند و به تأثیر کلامشان بر دیگران توجه نکنند. از سوی دیگر، کودکان با اوتیسم معمولاً دشواری در بیان احساسات و افکار خود دارند و ممکن است از حرکات و اشاره به منظور برقراری ارتباط استفاده نکنند.
• همچنین، در مورد روتین و ساختار نیز تفاوت‌هایی وجود دارد. کودکان مبتلا به ADHD به سرعت از ساختارهایی که برایشان جذاب نیستند خسته می‌شوند و علاقه‌مندی خود را از دست می‌دهند. در عین حال، کودکان اوتیسم به روتین و ساختار تأکید دارند و تغییرات در آن می‌تواند ناراحتی و عصبانیت آنها را به دنبال داشته باشد.

 

کودکان اوتیسم چه خصوصیاتی دارند؟

کودکان مبتلا به اوتیسم می‌توانند برخی از خصوصیات زیر را داشته باشند:

• کودکان اوتیسم ممکن است به صدای صدا زدن به اسمشان پاسخ ندهند.
• آنها ممکن است از برقراری تماس چشمی خودداری کنند.
• از پاسخ دادن به لبخند شما اجتناب کنند.
•  اگر با یک طعم، بو یا صدا مشخصی مواجه شوند که آن را نپسندند معمولا بسیار عصبانی می‌شوند.
• در آنان حرکات تکراری مانند جابجایی انگشتان یا تکان دادن بدن مشاهده می‌شود
• معمولا نسبت به سایر کودکان کمتر صحبت می‌کنند و کلمات کمتری بکار می‌برند.
• همچنین کمتر بازی های تخیلی انجام می‌دهند.
• به علاوه غالبا عبارت‌های یکسانی را تکرار می‌کنند.
• آن‌ها ممکن است به دیگران و حالات ذهنی یا احساساتشان توجه کمتری داشته باشند.
• کودکان اوتیسم ممکن است سبک صحبتی غیرمعمول داشته باشند.
• معمولا به موضوعات یا فعالیت‌های خاص علاقه بسیار شدید نشان می‌دهند.
• این کودکان در برقراری روابط دوستانه با مشکل مواجه می‌شوند و تمایل به تنها بودن دارند.
• در بیان احساسات خود راحت نیستند.

علائم اوتیسم در نوجوانان چیست؟

در نوجوانان، برخی علائم و نشانه‌های خاص می‌توانند به وجود آید که می‌تواند به والدین، معلمان و مراقبان کمک کند تا اوتیسم در نوجوانان را شناسایی کنند. در زیر، برخی از این علائم و نشانه‌ها را ذکر می‌کنیم.  مشکل در تعاملات اجتماعی و ارتباط

• دشواری در برقراری رابطه دوستی‌
• اشتباه در تشخیص نشانه‌ها و زبان بدن
• تفسیر اشتباه مکالمات
• ترجیح برقراری دوستی‌های آنلاین به جای روابط حضوری
• نقص در تماس چشمی
• اظهار نظر که “به جمع نمی‌پیوندم”

سختگیری و انعطاف‌ناپذیری در فکر (فکر کردن سیاه و سفید)

• مشکلات در پردازش حسی
• تجربه بار سنگینی از سر و صداهای محیطی مانند سر و صدای مدرسه
• ناتوانی در مقابله با صف‌ها و اتلاف زمان
• حساسیت به لمس
• مشکلات در برنامه‌ریزی و سازماندهی کارها، کیف و روز مدرسه

 مشکلات عاطفی

• عدم اعتماد به نفس
• مشکل در بیان و تشخیص احساسات خود
• درجه اضطراب بیش از حد نسبت به وضعیتی که آن را تحریک می‌کند
• حالت افسردگی و ناراحتی روحی
• تمایل به انزوا از دنیای بیرون

علائم اوتیسم در بزرگسالان چیست؟

علائم اوتیسم در بزرگسالان می‌تواند متفاوت باشد، اما برخی علائم متداول را در زیر بیان می‌کنیم. دشواری در درک افکار و احساسات دیگران

• مشکل در درک اینکه دیگران در چه فکری هستند یا چه احساسی دارند.
• اضطراب شدید در مواجهه با موقعیت‌های اجتماعی.
• دشواری در برقراری دوستی و تمایل به تنها بودن.
• به نظر رسیدن بی‌احترامی، بی‌اهمیتی یا بی‌توجهی کردن به دیگران بدون اینکه قصد این رفتارها را داشته باشند.
• دشواری در بیان احساسات شخصی خود.

 تفسیر حرف‌ها و عبارات به صورت حرف به حرف

• درک کلام به صورت حرف به حرف و عدم درک اصطلاحات یا طنزها.
• عدم درک شوخ‌طبعی‌ها
• پیوستگی به روال روزانه و ایجاد اضطراب شدید در صورت تغییر آن.

 علائم و رفتارهای تکراری

• عدم درک قوانین اجتماعی مانند قطع کردن صحبت‌های دیگران.
• اجتناب از تماس چشمی با دیگران.
• حساسیت زیاد به تماس بدنی از سوی دیگران یا عصبانیت شدید در صورت نزدیک شدن آنها.
• توجه به جزئیات کوچک، الگوها، بوها یا صداها که دیگران به آنها توجه نمی‌کنند.
• علاقه شدید به موضوعات یا فعالیت‌های خاص و علاقه به برنامه‌ریزی دقیق قبل از انجام آنها.

آیا بین زنان و مردان مبتلا به اوتیسم تفاوتی وجود دارد؟

بین زنان و مردان مبتلا به اوتیسم تفاوت‌هایی وجود دارد. در گذشته، اکتشاف و تشخیص اوتیسم بیشتر در مردان صورت می‌گرفته است و به همین دلیل، علائم اوتیسم در زنان به طور کلی کمتر شناخته می‌شدند. اما اکنون مطالعات نشان می‌دهند که اوتیسم در زنان نیز رخ می‌دهد و در برخی جوانب با اوتیسم در مردان تفاوت‌هایی وجود دارد. در ادامه در مورد تفاوت‌ها توضیح می‌دهیم.

• یکی از تفاوت‌های اصلی میان زنان و مردان مبتلا به اوتیسم در نحوه بروز و نمایش علائم است. زنان معمولا مهارت‌های اجتماعی و تعاملی بهتری دارند و در زندگی اجتماعی می‌توانند تعاملات بیشتری داشته باشند. آنها ممکن است بتوانند علائم اوتیسم را پنهان کنند و رفتارهای مناسب‌تری را نمایش دهند تا در جامعه بهتر جای بگیرند. این موضوع سبب تشخیص دیرهنگام یا عدم تشخیص اوتیسم در زنان می‌شود.
• علاوه بر این، زنان مبتلا به اوتیسم کمتر علائم تکراری نشان می‌دهند، به طوری که این علائم در مردان اوتیسمی بیشتر مشاهده می‌شود. همچنین، این زنان اغلب در درک احساسات و عواطف دیگران نسبت به مردان مبتلا به اوتیسم مشکل کمتری دارند و احتمالا بهتر بتوانند در موقعیت‌های اجتماعی متناسب عمل کنند.
• از طرف دیگر، تحقیقات نشان می‌دهد که زنان مبتلا به اوتیسم ممکن است با مشکلات روانشناختی، اضطراب و افسردگی مواجه شوند. همچنین، تشخیص اوتیسم در زنان ممکن است دشوارتر باشد زیرا علائم آنها کمتر به معیارهای تشخیصی متداول می‌خورند که برای مردان تعیین شده‌اند.

به طور کلی، تفاوت‌های بین زنان و مردان مبتلا به اوتیسم نشان می‌دهد که نیاز به توجه و آگاهی بیشتر در جامعه و حوزه تشخیص و پشتیبانی از زنان مبتلا به اوتیسم وجود دارد.

عوامل خطر ایجاد اوتیسم چیست؟

اوتیسم یک طیف از اختلالات بسیار پیچیده است و علائم متنوعی دارد که شدت آنها متفاوت است. به دلیل پیچیدگی این اختلال، عوامل ژنتیکی و محیطی متعددی در بروز آن نقش دارند. ژن‌ها به همراه تأثیرات محیطی می‌توانند در رشد کودک به نحوی که به اوتیسم منجر می‌شود، تأثیر بگذارند. در زیر به تعدادی از عوامل خطر ایجاد اوتیسم که شناخته شده هستند می‌پردازیم.

• کودکانی که دچار اختلالات ژنتیکی مانند سندرم فراگیل ایکس، سندرم داون و سندرم رت هستند، در مقایسه با دیگران، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به اوتیسم هستند. ژن‌های مختلفی ممکن است در توسعه اختلال طیف اوتیسم نقش داشته باشند. به طور مثال اختلال ژنتیکی سندرم رت با اختلال ذهنی، کاهش رشد سرعت سر و از دست دادن استفاده از دست مرتبط است. تقریبا تنها در دختران رخ می‌دهد. عوامل ژنتیکی دیگر شامل جهش‌های ژنتیکی یا تغییرات ژنتیکی نیز می‌توانند موجب افزایش خطر اوتیسم در کودک ‌شوند. برخی جهش‌های ژنتیکی ممکن است به ارث رسیده باشند، در حالی که برخی دیگر به صورت تصادفی رخ می‌دهند. در بعضی موارد، ژن‌های دیگری در توسعه غیرطبیعی مغز یا تأثیر بر مسیرهای ارتباطی سلول‌های مغزی نقش دارند. بنابراین،  برخی از ژن‌های دیگر نیز می‌توانند شدت علائم را تعیین کنند.
• اگرچه تحقیقات قطعی برای اثبات این ادعا وجود ندارد، اما به نظر می‌رسد سن والدین به عنوان یک عامل خطر در اوتیسم دخیل باشد. کودکانی که از والدینی که دارای سن بالا هستند متولد می‌شوند، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به اوتیسم قرار می‌گیرند.
• کودکانی که با وزن تولد کم به دنیا می‌آیند، در خطر بروز اوتیسم قرار دارند.
• وجود برادر یا خواهر  مبتلا به اوتیسم خطر ابتلا به اوتیسم را برای کودک افزایش می‌دهد.
• نوزادانی که قبل از 26 هفته بارداری به دنیا می‌آیند، ممکن است خطر بالایی برای ابتلا به اوتیسم داشته باشند.
• اسکلروز توبروسیس، یک وضعیت است که در آن تومورهای خوش‌خیم در مغز تشکیل می‌شوند، ممکن است خطر ابتلا به اوتیسم را افزایش دهد.
• پسران تقریبا چهار برابر احتمال بیشتری برای ابتلا به اوتیسم نسبت به دختران دارند.
• در یک خانواده، اگر یکی از فرزندان اوتیسم داشته باشد، خطر بارداری و زایمان فرزند دیگری با اوتیسم بالا است. همچنین امکان وجود مشکلات کوچکی در ارتباطات اجتماعی یا ارتباطات خود والدین یا خویشان کودک وجود دارد که معمولا با اختلال طیف اوتیسم همخوانی دارد.

علاوه بر عوامل فوق، عوامل زیر نیز ممکن است در توسعه اوتیسم نقش داشته باشند یا خطر آن را افزایش دهند. با این حال، تحقیقات در حال انجام است تا این ادعاها را قطعی کنند.

• مشکلات در طول بارداری
• چاقی در طول بارداری یا افزایش وزن بیش از حد در طول بارداری
• مصرف الکل یا سیگار در طول بارداری
• عفونت‌های ویروسی
• تماس با ترکیبات شیمیایی و زندگی در محیط‌های آلوده
• دیابت بارداری و استفاده از برخی داروهای ضد تشنج یا ضد صرع در طول بارداری
• آلودگی هوا

سخن آخر:

در این مقاله درباره اوتیسم که بر تعاملات اجتماعی، رفتار و یادگیری فرد تأثیر می‌گذارد به تفصیل سخن گفتیم. خواندن این مقاله به خوانندگان کمک می‌کند تا درک بهتری راجع به اوتیسم و علائم آن پیدا کنند. همچنین برای آشنایی با روش‌های درمان و پشتیبانی موجود برای افراد مبتلا به اوتیسم و خانواده‌هایشان مفید است.

پارافراسی یا پارافراسی چیست و چرا باید بازنویسی کنیم؟

بازنویسی یا بازنویسی عبارت است از بازگویی نوشته شخص دیگری با کلمات یا عبارات جدید در حالی که همان معنی را حفظ می کند، که اغلب برای تغییر زبان یا جلوگیری از سرقت ادبی استفاده می شود.

بازنویسی یک تکنیک ارتباطی مهم است، به ویژه در مقالات تحقیقاتی، برای جلوگیری از تفسیر نادرست منابع اولیه. است.

عموماً منابعی که برای مقالاتی که در یک مکان ارائه می شوند، با کلمات اصلی در مقاله درج نمی شوند، بلکه باید به عنوان استناد با کلمات جدید و متفاوت ذکر شوند.

بازنویسی یا بازنویسی چیست؟

ترجمه ها یا تفسیرها را می توان اظهار نظر، نظر و توضیح شخصی به زبان جدید دانست و در واقع به زبان صاحب آن ترجمه شده است. فراموش نکنید که معنی و معنی جمله را حفظ کنید و فقط شکل و تلفظ آن را تغییر دهید.

شاید راحت‌تر باشد که بگوییم کسی با شما صحبت می‌کند، لازم نیست کلمه به کلمه از گوینده نقل قول کنید تا آن پیام را برای طرف مقابل توضیح دهید، بلکه همه چیزهایی را که از گفتن آن به زبان خود به دست آورده‌اید تکرار می‌کنید.

در کجا از بازنویسی استفاده می شود؟

توضیحات بیشتر برای نوشتن علمی استفاده می شود. مقالات انگلیسی که باید ارسال و در فرآیند داوری مقاله گنجانده شوند. اگر حتی کوچکترین سرقت ادبی در این مقاله وجود داشته باشد، به عنوان سرقت علمی شناخته شده و بلافاصله رد می شود.

پس نباید فراموش کنیم که ترجمه کار بسیار خاصی است و برای انجام کار بیشتر و صرف هزینه بیشتر باید تمام قوانین را به خوبی رعایت کرد.

هدف از نقل قول غیر مستقیم چیست؟

ممکن است بگویید، وقتی می توانید مستقیماً از منبع اصلی بنویسید، چه نیازی به غیرمستقیم است؟ در زیر دلایل این امر را توضیح خواهیم داد:

انتخاب کلمه شخصی:

گاهی اوقات می خواهید سبک نوشتن خود را حفظ کنید. در این حالت، بازنویسی یا بازنویسی به شما این امکان را می دهد که با تغییر کلمات، اصل متن را حفظ کنید و متن را به سبک خود بازتولید کنید.

تغییر موضوع:

گاهی اوقات می خواهید از یک متن استفاده کنید، اما موضوع و تفسیر را تغییر دهید تا به چیزی متفاوت برسید. به عنوان مثال، جمله اصلی ممکن است یک جمله جدی باشد، اما شما می خواهید از آن به صورت طنز استفاده کنید.

جلوگیری از سرقت ادبی

تلفظ بیشتر برای جلوگیری از تقلب شناخته شده است.

کپی کردن متن شخص دیگری بدون هیچ تغییری سرقت ادبی محسوب می شود. بنابراین، اگر می خواهید به تحقیق شخص دیگری استناد کنید، باید به زبان خودتان باشد.

نقل قول مستقیم ممنوع است

اگر می خواهید مستقیماً از افراد مختلف در متن خود نقل قول کنید؛ پست دیگر معتبر نیست و به عنوان تکراری شناخته می شود. اگر نیاز به نقل قول مستقیم وجود دارد، بهتر است بسیار کوچک باشد. در دو سه مورد.

تعریف یا تفاوت بین تعریف و جمع

در خلاصه، نکات مهم یک مقاله گرفته می شود و به صورت خلاصه ارائه می شود، اما هنگام بازنویسی مقاله بازنویسی شده، تعداد کلمات تغییر نمی کند.

حاشیه نویسی همیشه بسیار کوتاهتر از منبع اصلی است، اما هنگام بازنویسی، فقط نحوه ارتباط مطالب را تغییر می دهد و محتوا و حجم مطالب را تغییر نمی دهد.

چگونه یک رزومه دقیق بنویسیم؟

سوال اصلی اینجاست که چگونه می توان به یک بازنویسی تمیز و مرتب دست یافت؟ راه حل و کلیدی دارید؟

در اینجا چند استراتژی ساده و موثر وجود دارد:

از مترادف ها استفاده کنید

کلمات اصلی و ضروری را با مترادف جایگزین کنید. کلماتی با همان معنی که معنی جمله را تغییر نمی دهند.

برای مثال می توانید در یک متن انگلیسی به جای کلمه دانشمند از کلمه "پژوهشگر" استفاده کنید.

یا در متن فارسی به جای کلمه بزرگان از کلمه بزرگان استفاده کنید.

البته این استراتژی به تنهایی کافی نیست، باید با سایر موارد ذکر شده ترکیب شود تا نوشته ای جدید و بدیع خلق شود.

تغییر بخشی از گفتار

گاهی اوقات می توان با تغییر قسمت های گفتار متن را تغییر داد. مثلا تبدیل یک صفت به قید. یا با تبدیل فعل معلوم و مجهول به یکی.

متن اصلی:

خرس‌های قطبی گرما را حفظ می‌کنند و این باعث می‌شود دوربین‌های مادون قرمز تقریباً نامرئی باشند.

متن بازنویسی شده:

.خرس های قطبی به دلیل حفاظت حرارتی ویژه ای که دارند به راحتی توسط دوربین های مادون قرمز شناسایی نمی شوند

سازماندهی مجدد

راه دیگر برای یافتن یک توضیح دقیق، تغییر ساختار جمله و ایجاد آن از ابتدا است. به عنوان مثال می توانید تغییر ساختار جملات را پیشنهاد دهید.

البته فراموش نکنید که معنی و مفهوم متن اصلی نباید در تمام این مراحل تغییر کند.